آیت الله حاج شیخ جواد مروی در پایان درس خارج فقه چهارشنبه بیست و هشتم آبان 1404 ضمن تأکید بر توجه طلاب به وظیفه تبلیغ نکاتی در این رابطه بیان فرمودند.
بسم الله الرحمن الرحیم
نسبت به ضرورت تبلیغ گاهی جوّی بین فضلای اهل درس در قم و شاید جاهای دیگر ایجاد میشود که دوگانگی بین تبلیغ و درس می‌بینند و فقط کار کردن در فقه و اصول را بر خود واجب می‌بینند و وظائف دیگر و از همه مهمتر تبلیغ به محاق میرود و فراموش میشود.
در آیه نفر تفقه مقدمه انذار است. آیا صحیح است که دائم بنشینیم ببینیم کمپانی و آقا ضیاء و دیگران چه گفته اند و در اینها بمانیم و به شدتِ احتیاج مردم توجه نکنیم و به ذی المقدمه نرسیم آیا انذار وظیفه ما نیست؟ امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند أَلَا فَمَنْ کَانَ مِنْ شِیعَتِنَا عَالِماً بِعُلُومِنَا، وَ هَذَا الْجَاهِلُ بِشَرِیعَتِنَا، الْمُنْقَطِعُ عَنْ مُشَاهَدَتِنَا یَتِیمٌ فِی حِجْرِهِ، أَلَا فَمَنْ هَدَاهُ وَ أَرْشَدَهُ وَ عَلَّمَهُ شَرِیعَتَنَا کَانَ مَعَنَا فِی الرَّفِیقِ الْأَعْلَى.
اگر مقام معیّت با اهل بیت در بهشت را طالب هستیم وظیفه دستگیری است. البته اول موضوعش را درست کنیم که عالما بعلومنا بعد برسیم به اینکه علّمه شریعتنا.
لذا هیچ توجیهی بر رفع ید از تبلیغ وجود ندارد. گاهی میگویم هر مسئولیتی طلبه را از تبلیغ بازدارد بداند که آن مسئولیت مشکل دارد.
نکند از این وظیفه عمده با توجیهاتی جدا شویم. سیره سلف صالح هم نشان داده که درس و تبلیغ کامل قابل جمع هستند و حتی انجام وظیفه در تبلیغ ممدّ است. تجربه شخصی این است که هر چه در مسیر اهل بیت علیهم السلام قدم برداریم در فهم علوم و حل مشکلات به ما کمک میکنند. لذا هیچ توجیهی برای اینکه از تبلیغ دست برداریم وجود ندارد.
البته تبلیغ بایسته ها و الزاماتی هم دارد که باید رعایت کنیم یکی اینکه خودمان عامل باشیم. چرا در گذشته تبلیغ ها اینقدر تاثیر داشت؟ نمی‌شود فقط بگوییم مردم چنین و چنان شده‌اند، به خودمان هم نگاه کنیم؛ بعضی از ما تبلیغ نمیروند و بعضی هم که میروند چگونه است؟
در هر صورت وظیفه قطعی مرتدِی به رداء اهل بیت علیهم السلام و لباس امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف تبلیغ است و اگر مشغول نباشیم معلوم نیست جوابی داشته باشیم.
و صلّی الله علی محمد و آله الطاهرین